Collectie Tanguy en Bieke Van Quickenborne - Wake-up call

room 2

wake-up call
blijven liggen/laten staan

curatoren: Lieze Eneman & Luk Lambrecht
co-thinking:Gert Robijns
live-insert: Mooni Van Tichel

Via de uitnodiging van Philippe Van Cauteren, directeur S.M.A.K., Gent kunnen wij onze beurt een tentoonstelling maken uit de brede collectie van Bieke & Tanguy Van Quickenborne.

Deze collectie is een heerlijk onsamenhangende verzameling van diverse kunst, afkomstig uit alle hoeken van de wereld, wars en dwars van de naam en faam van de kunstenaar. Vele werken zijn abject, stroken niet met overheersende trends en/of politiek correcte thema’s. Deze verzameling is als het leven en de wereld zelve; een kleurrijk patchwork van niet één smaak maar van vele smaken én ongewone uitstappen en overstappen in de quasi oneindig vertakte kunstwereld en dito actuele kunstmarkt. Deze collectie is tegelijk een echo van een rommelende en hongerige maag permanent op zoek naar “voedsel”, gekruid met wereldlijke aroma's die de smaak prikkelen.

Het uitgangspunt is een foto met een beeld van Tanguy die op de vloer ligt te 'rusten' naast een aantal overtollige staven restmarmer. Het bleek een foto van Gert Robijns te zijn, die met bedrijfsleiders een concept uitrolde waarbij het “slapend materiaal” van hun bedrijf in relatie én ter beschikking wordt gesteld van kunstenaars. Dit fotobeeld is onderdeel van de reeks “re-art”, die slapend rest-materiaal/ rest-materie ''verplaatst” van bedrijven naar de productie van kunst.

Dat beeld bracht ons tot de vaststelling dat de meeste kunstwerken hoofdzakelijk “slapen” in hun conserverende verpakking. Dat is zo voor alle verzamelingen, zowel privé als publiek. Via onderlinge gesprekken trokken wij deze foto van Tanguy naast de slapende materie en de gedachte van kunst in slapende toestand door als een expo-concept in tijd en ruimte. Alle 30 geselecteerde kunstwerken worden aan het begin van de tentoonstelling horizontaal op 'onderleggers' van een wit stuk hout gepresenteerd én beschermd met een stuk transparant wit stuk textiel waardoor de kunstwerken alsnog diafaan zichtbaar blijven. De kunstwerken geven zich in dit stadium prijs als een glimp; in een toestand van suggestie en verwachting.

In drie bewegingen wordt de expo geactiveerd; bij de opening in maart, mei en in juli zodat de tentoonstelling als het ware met de tijd progressief ontwaakt.

De kunstwerken liggen er beschermd bij en de manier doet wellicht denken aan recente kunst van bijvoorbeeld Christo met diens inpakkunst en aan de memorabele installatie “Passagen-Werk (documenta-Flânerie)” van Joseph Kosuth tijdens Documenta IX (1992) in Kassel.

“wake-up call” betreft hier een kruisbestuivende expo-logica in een intense driehoeksverhouding tussen de verzamelaars die hun collectie ter beschikking stellen; de curatoren die een zinvolle keuze maken en display bedenken en de insert/input van kunstenaars wiens werk noodzakelijk is en blijft om de kunst “wakker” te houden.

Naast een aantal kleine ensembles circuleren ook goedaardige collectie-vreemde kunstwerken/virussen in de tentoonstelling. Die zijn van Gert Robijns, Sybren Vanoverberghe en van danseres Mooni Van Tichel. Kunstwerken die geen deel zijn van de verzameling, maar die door hun kracht en artistieke meerwaarde hier 'onaangemeld' een plaats verwerven.

De opening (5 maart) wordt een eerste transitie-moment waar 10 kunstwerken uit hun slaap worden gewekt en bijgevolg ‘on display’ publiek worden. Dit moment wordt opgehoogd door een korte performance van Moonie Van Tichel (ex-PARTS) die speciaal aan een variatie “sleutelt” van haar korte choreografie “40 falls” tot een versie van “30 falls”.

Een echo van haar performance blijft in de expo zichtbaar via een permanente video-opname.

De tentoonstelling pretendeert geen moraliserende insinuaties, hoewel de titel met 'open' klank alludeert op urgenties waarmee de kunst vandaag een betekenisvol loopje met de realiteit kan nemen.

“wake-up call” is een tentoonstelling als een uitdeinende plek voor dwarsdenken die (hier) co-habiteert met ondernemende creativiteit, de gedachte van transit; het verglijden van trends en goede smaken; het permanente in- en uitpakken (en vice versa) van kunstwerken én het plezier van het bespelen van de intrinsieke- en tentoonstellingswaarde van kunstwerken.

Samenvattend:

“wake-up call” is een subjectief-traceerbare oefening in het maken van een tentoonstelling en legt er tegelijk de mechanismen van bloot als bewegingen van in- en uitpakken; selectie; verschijnen en verdwijnen en het op elkaar volgen van smaken en interesses.

Een gratis meeneemposter toont aan de ene kant een beeld van de slapende “scenografie” van de tentoonstelling en bevat anderzijds de drie-delige lijst van (3x10) geselecteerde kunstwerken, gelardeerd met enige bijgedachten om bij wijze van spreken met zijn allen wakker te blijven.

Luk Lambrecht & Lieze Eneman in een 'co&go' met Gert Robijns
januari/februari 2021

met dank aan WorkSpaceBrussels